Museum Maluku heeft verschillende interviews in haar collectie die verzameld zijn om verschillende redenen.
De interviews gaan in op gebeurtenissen en ervaringen in de jaren 1930 – 2006.
Er wordt voornamelijk over Nederland, Groningen en Indonesië, de Molukken gesproken. Thema’s zijn o.a. kampoudste, Carel Coenraadpolder (CC-polder), Commissie Rechtspositie Ambonese Militairen en Schepelingen (CRAMS), Nederlandse Koninklijke Marine.

De interviews zijn afgenomen ten behoeve van de documentaire Wolf is de naam (en voor trottoir vrienden Hannibal) van Buddy Hermans en Jan de Ruiter.
De documentaire portretteert kunstenaar Henri Wolf en schijnt een licht op het artistieke en culturele klimaat in de stad Groningen in de jaren zestig tot de jaren tachtig. De interviews zijn afgenomen met bekenden van Henri Wolf en gaan deels over zijn Indische achtergrond.
Tijd, plaats en thema’s: De interviews gaan in op gebeurtenissen en ervaringen in de jaren 1960 – 1986.
Er wordt voornamelijk over Nederland gesproken. Thema’s zijn o.a. invloed Indische afkomst, privéleven, kunst, doorwerking.

In het kader van het keuzevak Interview II voor studenten geschiedenis aan de Rijks Universiteit Groningen (RUG) hielden de interviewers gesprekken met mensen die tussen 1977 en 1987 actief waren in de Groningse kraakbeweging. Nadruk wordt gelegd op de persoonlijke ervaringen van de  individuele krakers, de houding van de kraakbeweging tegenover (officiële) instanties en organisaties en de verhoudingen binnen de kraakbeweging zelf.
Enkele personen gaven er de voorkeur aan niet onder hun eigen of hun volledige naam voor de microfoon te verschijnen.
Het onderzoek resulteerde in een uitgebreid verslag, getiteld: Kraken in Groningen 1977-1987. Hierin zijn tevens de transcripties, respectievelijk samenvattingen opgenomen, alsmede een historisch overzicht van de Groningse kraakbeweging en een korte literatuurlijst.

Brochure van het Bewonerskollektief Oude Erkazet, Groningen mei 1982.

Interviews met 14 getuigen die over hun ervaringen tijdens de bezetting en bevrijding van Groningen en de omgeving vertellen.

Voor veel inwoners van de stad Groningen was het Scholtenhuis tijdens de oorlog een berucht gebouw. Het pand aan de oostkant van de Grote Markt deed dienst als hoofdkwartier van de Sicherheitsdienst, de Duitse inlichtingendienst. Hier zetelde ook Hermann Conring, de vertegenwoordiger van rijkscommissaris Seyss-Inquart in Noord-Nederland. Daarnaast was het gebouw een gevangenis, waar talloze (verzets)mensen werden verhoord, gemarteld en weggevoerd om te worden vermoord.

Op 15 april 1945, een dag voor de bevrijding van Groningen, brandde het Scholtenhuis tot de grond toe af.

Tien mensen die met het Scholtenhuis te maken kregen, bijvoorbeeld als gevangene, familielid van een gevangene, leverancier of typiste, hebben hun verhaal verteld. Vanuit verschillende perspectieven werpen hun getuigenissen nieuw licht op het functioneren van het gebouw.

Gesprekken naar aanleiding van het boek “125 jaar De Fabriek : karton in Nieuweschans” – Willem Friedrich

De ”Nieuweschans” werd ”opgericht” in 1870.  In 1888 de ”Dollard”.  In 1995  vroeg de directeur van dat moment, de heer Piet Gruppelaar aan Willem J. Friedrich: ” Is het wat voor jou om 125 jaar karton in Nieuweschans te beschrijven?” Willem hoefde niet lang na te denken.  Er ontstond een prachtig boek, van waar uit diverse foto’s en gedetailleerde beschrijvingen over ”de Dollard”.

De ”kersen op de taart” worden gevormd door deze film:

Titel: 
125 jaar De Fabriek : karton in Nieuweschans
Auteur:
Willem J. Friedrich
Uitgave:
Nieuweschans : Triton Karton
Jaar:
1995
ISBN:
90-900-8218-2

In Hou t was vertellen Groningers, de titel verklapt het al, over hun leven vroeger. Dat levert interessante, herkenbare en soms ook ontroerende verhalen op, die RTV Noord heeft uitgezonden. Deze televisieverslagen duurden over het algemeen een minuut of zeven en werden ondersteund met passend beeldmateriaal uit de collectie van het GAVA en de Groninger Archieven en zijn via de filmbankgroningen te bekijken.

De complete en ongemonteerde interviews met deze Groningers duren gemiddeld ruim een uur.  De verhalen zijn bovendien uitgebreid samengevat en in fragmenten weergegeven, in het Nederlands. De interviews vinden doorgaans in het Gronings plaats. De taal waarin de geïnterviewden zich het beste kunnen uiten en zich vertrouwd voelen. De setting waarin de geïnterviewden vertellen is hier ook op ingericht: de eigen huiskamer, zittend in een gemakkelijke stoel. Deze ongemonteerde interviews zijn hier te bekijken door te zoeken op de naam van de geïnterviewde.

De verhalen in Hou t was zijn ooggetuigenverslagen en hoeven daarmee niet altijd de historische werkelijkheid weer te geven. Het zijn persoonlijke herinneringen van mensen, maar die zijn daarom niet minder waardevol. Hun leven heeft zich er namelijk wel naar gevoegd.