Het einde van tuberculose?

Tim Debroyer maakt mooi gebruik van oral history en koppelt dit fraai aan de resultaten van het archiefonderzoek. Hij benadert het onderwerp vanuit verschillende perspectieven, dat van de patiënt, de medische hoek, de verpleegkunde en andere disciplines. Juist die aanpak vanuit meerdere perspectieven laat zien dat de geschiedenis van de verpleging geen geïsoleerd vakgebied is. 

Ook de inhoud van de scriptie is origineel. TBC is een enorm probleem geweest en je zou verwachten dat het met de komst van penicilline was opgelost. Deze scriptie laat voortreffelijk zien hoe groot het aandeel van verpleegkundigen bij de uitschakeling van TBC als ziekte is geweest. Het creatieve gebruik van interviews met verpleegkundigen maakt de onzichtbare kant van de verpleegkundige praktijk zichtbaar.

Deze masterproef plaatst het ‘einde’ en het verdwijnen van een zogezegd overwonnen ziekte centraal door longtuberculose te analyseren in de periode na de Tweede Wereldoorlog, op het moment dat antibiotica de behandeling van de ziekte transformeerden. Het sanatorium Elisabeth te Sijsele dient daarvoor als casestudy. Tim Debroyer heeft de transformatie van dit sanatorium en de daarmee gepaard gaande ervaringen van patiënten en personeel onderzocht aan de hand van archiefonderzoek en interviews. Deze casestudy begint aan het einde van de Tweede Wereldoorlog wanneer de introductie van antibiotica een hele reeks veranderingen in gang zet binnen het sanatorium en eindigt bij de sluiting van de laatste sanatoriumdienst in Sijsele in 1986. Zijn analyse van wat zich in Sijsele voltrok tijdens deze sleutelperiode biedt zo een diepgaande blik op een bredere transformatie in de aanpak van tuberculose in binnen- en buitenland.