Het project ‘Javanen in de (Nederlandse) Polder’ (kortweg JIP-project) is een lopend project dat van start ging in december 2012. In het project gaat STICHJI in samenwerking met spoorzoekers op zoek naar tastbare sporen van Javaanse Surinamers in Nederland. Aan de hand van persoonlijke foto’s en persoonlijke verhalen wordt het proces van migratie en vestiging van geïnterviewden gedocumenteerd. Automatisch komen bij deze gesprekken het arbeidsleven, het sociaal leven en betrokkenheid bij maatschappelijke initiatieven aan bod. Het verzamelde materiaal vormt samen het materieel- en immaterieel erfgoed van Javaanse Surinamers in Nederland, dat in bewaring wordt gegeven aan lokale archieven waarmee STICHJI samenwerkt.

Het project ging van start in Noord-Brabant en Den Haag en wordt uitgebreid naar andere plaatsen waar veel Javanen wonen. Het materiaal dat door spoorzoekers van het JIP-project werd verzameld is gebruikt voor diverse tentoonstellingen, lezingen en publicaties.

Warung Mini XL Den Haag. Fotograaf: Matte Soemopawiro

De interviews werden afgenomen in het kader van Van den Tempels promotieonderzoek over het Nederlandse ontwikkelingsbeleid voor Suriname sinds 1954.
Vrijwel alle interviews werden in Paramaribo gehouden. De geïnterviewden bekleedden een ambtelijke of politieke positie in Suriname in of vóór 1975 en spreken over het Nederlandse ontwikkelingsbeleid voor Suriname. In november 1975 werd Suriname onafhankelijk.

dr. H. Adhin, mr. C.R. Biswamitre, ir. R. Cambridge (2x), dr. ir. F.E. Essed (5x), ir. F.R. Frijmersum, ir. G. Hindori, E. Karamat Ali, L. Neslo (2x), mr. J. van Petten, ir. R. Shankar, ir. A.G. Smit, drs. R. Somaroo (2x), J. Thijm, dr. ir. H.M. IJvel

Tot aan 1939 werden circa 33.000 Javanen naar Suriname overgebracht. Na hun contractperiode vestigde de meerderheid zich in Suriname. Slechts een minderheid keerde terug naar Indonesië. De meest beschreven terugkeer is de georganiseerde repatriëring in 1954 van circa 1000 personen naar Indonesië. Deze bestond uit Javaanse ex-contractarbeiders en hun in Suriname geboren (klein)kinderen. Tegen beter weten in kwamen zij niet terecht op Java, maar in Tongar, een plaatsje in West-Sumatra. Daar bleven de meesten niet lang. Hun zoektocht naar een beter leven bracht hen naar andere plaatsen in Indonesië: Pekanbaru, Padang, Medan, Jambi, Jakarta, maar ook opnieuw naar Suriname.

Veel minder bekend is de groepsmigratie in 1953 van enkele tientallen Javanen naar het buurland Frans Guyana. Vermoedelijk zijn tot aan het eind van de jaren 60 nog meer personen in groepsverband naar Frans Guyana vertrokken. Tijdens de Surinaamse binnenlandse oorlog weken ook Javanen, vooral vanuit Moengo en Albina, naar Frans Guyana uit. Volgens de Franse bevolkingsgegevens van 2005 wonen momenteel zo’n 1900 Javanen in Frans Guyana.

De meest recente omvangrijke landverhuizing van Javaanse Surinamers vond plaats vóór de onafhankelijkheid van Suriname in 1975, dit keer uit Suriname naar Nederland. In de ban van politieke leiders die van mening waren dat de onafhankelijkheid niet goed zou uitpakken voor de positie van de Javanen, vertrokken circa 22.000 Javanen naar Nederland. Onder hen bevonden zich ook degenen die het eerder hadden geprobeerd in Indonesië en in Frans Guyana.

Deze meervoudige migratie van de Surinaamse Javanen, is het onderwerp van het levensverhalen project Javaanse Migratie en Erfgoedvorming in Suriname, Indonesië en Nederland. Om van de meervoudige migratiebewegingen en de persoonlijke ervaringen van de Javaanse migranten een helder beeld te krijgen, is een oral history-project opgezet rondom migratie en erfgoedvorming onder de Javanen in Suriname, Indonesië en Nederland.

Aan dit project werkten het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV) en de Stichting Comité Herdenking Javaanse Immigratie (STICHJI) samen.

De interviews zijn te beluisteren op de website van Javanen in Diaspora, de metadata en de samenvattingen van de interviews zijn opgeslagen in EASY.