Oral history en geschiedenisonderwijs

In vergelijking tot andere landen wordt oral history nauwelijks ingezet in het klaslokaal. In het discussiedossier ‘Oral history en geschiedenisonderwijs,’ uit 2018, samengesteld en ingeleid door Susan Hogervorst, wordt gesteld dat oral history ook in Nederland een prominentere plek moet krijgen in het geschiedenisonderwijs. Niet alleen geven mondelinge bronnen leerlingen toegang tot het recente verleden, maar ze stimuleren hen vooral om na te denken over de betrouwbaarheid en representativiteit van bronnen die terugpraten.

In het eerste artikel presenteert Tim Huijgen de resultaten van een vragenlijst die is afgenomen bij Nederlandse docenten en leerlingen. Beide groepen waren over het algemeen positief over het gebruik van mondelinge geschiedenis, maar het werd nauwelijks toegepast in het klaslokaal en docenten krijgen hierbij nauwelijks ondersteuning.

Het tweede artikel bespreekt Marloes Hüsken verkennend onderzoek naar mogelijkheden van oral history in het hoger onderwijs. Ze concludeert dat oral history bijdraagt aan de ontwikkeling van empathie en interdisciplinaire vaardigheden, maar dat historisch redeneren en kritisch denken soms in de weg worden gestaan door de aura van authenticiteit.

De laatste twee bijdragen gaan over de digitalisering van mondelinge bronnen en de toepassingen hiervan in het onderwijs. Redacteur Susan Hogervorst schrijft over een experiment in het klaslokaal waarbij ooggetuigenverhalen enerzijds en video-interviews en uitgeschreven interviews anderzijds met elkaar werden vergeleken. Volgens Hogervorst zijn video-interviews een geschikte mengvorm van enerzijds oraliteit en authenticiteit, maar ook afstand, die bij directe ooggetuigenverhalen vaak verloren gaat.

Tenslotte schrijft Norah Karrouche dat het waardevol is om leerlingen zelf hun afgenomen interviews te leren digitaliseren. Voor leerlingen is dit een goede manier om een plek in het historische proces te verkennen, waarbij ze zelf bronnen creëren en bewaren.