De thuisbevalcultuur

De levensverhalen, de oral history, van de verloskundigen, kraamverzorgenden en gynaecologen geven inzicht in wie en wat hen heeft gevormd, hoe zij tot de keuze van hun beroep zijn gekomen en welke ervaringen zij hebben opgedaan in de uitoefening ervan. Het verhaal wordt verteld vanuit de persoonlijke beleving, waardoor wij hen zowel in hun handelen als in hun gevoelsleven leren begrijpen. De verzamelde verhalen geven zicht op onze thuisbevalcultuur.

Waarom dit project?

• Thuis, in je eigen vertrouwde omgeving bevallen van je kind; in Nederland is dat een reële optie voor de meeste vrouwen. Nóg wel. Want het percentage vrouwen dat thuis haar kind baart, is in 30 jaar tijd ver teruggelopen; van 35% in 1990 tot 13% in 2020​
• De geboortezorg in Nederland is uniek, van over de hele wereld komen zorgverleners hier kijken hoe we dat toch doen – met die sterke verloskundigen en stoere vrouwen.
• 6 november 2021 kreeg de Nederlandse thuisbevalcultuur de officiële status van Immaterieel erfgoed.
• Onlosmakelijk verbonden met onze geschiedenis, voortgekomen en verankerd door een cultuur van doe maar normaal en geen poeha en vanuit het uitgangspunt dat vrouwen zelf beslissen over waar en hoe zij willen bevallen.
• Door een breed scala van oorzaken en ingrijpende hervormingen in de geboortezorg, staat de thuisbevalling onder druk. Hoe ziet de verloskundige, de kraamverzorgende en de gynaecoloog de toekomst van de thuisbevalling?

1954: Roep de vroedvrouw: Leerling-vroedvrouw op fiets naar bevalling. Op achtergrond de Kweekschool voor Vroedvrouwen in de Camperstraat, te zien is de zijgevel in de Ruijschstraat.