Roomse dochters

Aan de hand van gesprekken met twaalf vrouwen die actief waren in vrouwenorganisaties, in politiek en journalistiek, geven zij een beeld van de katholieke vrouwencultuur in de twintigste eeuw. Een mengeling van oral history en speurwerk in archieven; en wat die mondelinge overdracht betreft nog maar nauwelijks op tijd.

Vrouwen zijn in de geschiedschrijving van het Nederlands katholicisme van de 20e eeuw sterk onderbelicht gebleven. Werd er wel aandacht aan hen besteed, dan lag het accent op ervaringen met seksualiteit en moederschap. Dit was aanleiding tot stereotiepe beeldvorming van de passieve, lijdzame en opofferende vrouw.
Toch hebben vrouwen in het katholieke maatschappelijke en kerkelijke leven wel degelijk een actieve rol gespeeld. In ‘Roomse dochters’ worden 12 vrouwen geportretteerd. Zij hebben, elk op hun eigen manier, initiatieven genomen en leidinggevende functies vervuld in vrouwen- en standsorganisaties, in de politiek en in de journalistiek. De portretten zijn samengesteld op grond van archief- en interviewmateriaal en worden begeleid door een nabeschouwing.
De vrouwen in dit boek blijken niet zo afwachtend en volgzaam te zijn geweest. Ze hebben, indien nodig, hun lot een handje geholpen. Ook blijkt het rimpelloze, uniforme beeld van ‘de’ katholieke vrouw een karikatuur. Voor het eerst komen in dit boek de verschillen naar klasse- of standsposities tussen katholieke vrouwen tot uiting. Het zichtbaar maken van deze verschillen sluit aan bij de tendens binnen vrouwengeschiedenis om een meer gedifferentieerd beeld te geven van het vrouwenverleden.