Samen voor ons eigen

Oral history is een belangrijke pijler van Samen voor ons eigen, de studie over de Haagse Schilderswijk in de jaren 1920-1985 waarop de sociaal historicus Diederick Klein Kranenburg promoveerde. Samen met studenten ondervroeg Klein Kranenburg tientallen (ex-)bewoners van de Schilderswijk over het leven in de volksbuurt. Van het nostalgische, positieve beeld dat wel bestaat van volksbuurten blijft weinig over in Samen voor ons eigen. De Schilderswijk is nooit een gezellige, homogene volksbuurt geweest. In de jaren 1920-1985 veranderde de bevolkingssamenstelling steeds: degenen die het zich konden permitteren, verlieten de wijk zo snel mogelijk.

Na 1945 werd de Schilderswijk een dumpplaats voor bewoners die elders in Den Haag hun krotten moesten verlaten. Maar ook toen bleef een homogene cultuur beperkt tot een paar straten waar enkele families met harde hand de dienst uitmaakten en buitenstaanders wegtreiterden.

Een volkse idylle is de Schilderswijk nooit geweest, zo blijkt uit de heldere, jargonloze studie van Klein Kranenburg.

De Haagse Schilderswijk is een van de vele Nederlandse volksbuurten waarover tegengestelde verhalen de ronde doen: ze worden herinnerd als een beruchte achterbuurt én als een gezellige volksbuurt, die in het Haagse geval in de jaren tachtig verdwenen zou zijn door de immigratie van gastarbeiders en andere nieuwkomers. In dit boek onderzoekt Diederick Klein Kranenburg de historische realiteit achter deze mythevorming. Daarmee levert hij een belangrijke bijdrage aan de sociale geschiedenis van Nederlandse stadswijken. Klein Kranenburg laat – onder meer op basis van tientallen interviews – zien dat de wijk vóór de jaren tachtig al verre van homogeen was en het vertrek uit de wijk aan de gang was voordat migranten de wijk in kwamen. Na 1945 ondergingen veel achterblijvers een proces van sociale zelfuitsluiting, waarbij ze steeds meer met de rug naar de samenleving kwamen te staan. Dit belemmerde de sociale mobiliteit.