In de scriptie “Het glazen plafond doorbroken?” onderzoekt Lore Goovaerts welke vrouwen aan de UGent er in het recente verleden toch in slaagden om dit glazen plafond te doorbreken en op welke manier ze dit deden. Mijn focus ligt op de vrouwelijke emeriti van de UGent en niet op de nog actieve vrouwelijke professoren. De emeritae van de UGent zijn een duidelijk afgebakende groep en zijn getuigen van een recent verleden, namelijk de situatie aan de UGent tijdens de tweede helft van de 20e eeuw. Wat zijn de ervaringen van vrouwelijke emeriti in verband met de genderproblematiek? Wat is hun levensverhaal en hun profiel? Hoe zijn ze erin geslaagd om professor te worden? Ondervonden ze tegenkanting in hun carrière omdat ze vrouw waren? Hoe was de balans werk/privé tijdens hun carrière? Hadden zij een netwerk met andere vrouwelijke professoren? Aan de hand van interviews met verschillende vrouwelijke emeriti probeert Lore Goovaerts deze vragen te beantwoorden.

In Goovaerts scriptie staan de levensverhalen centraal van vrouwen die er in de tweede helft van de twintigste eeuw in slaagden om door te dringen tot de hoogste wetenschappelijke rangen aan de universiteit van Gent. Dat maakt haar scriptie zowel maatschappelijk als wetenschappelijk zeer relevant. Maatschappelijk relevant, want tot op de dag van vandaag is een dergelijk succes voor veel te weinig vrouwen weggelegd en moet er nog steeds druk worden uitgeoefend op de Nederlandse en Belgische universiteitsbestuurders om vrouwen dezelfde carrièrekansen te bieden als mannen. Wetenschappelijk relevant, want naast het statistisch materiaal waarmee beleidsnota’s vaak worden ondersteund weten we eigenlijk maar heel weinig over hoe vrouwen zelf het wel en wee van hun loopbaan hebben beleefd. Lore Goovaerts heeft een methodologisch en inhoudelijk uitmuntend werkstuk geleverd. Het doet de historische levenservaring van succesvolle vrouwelijk wetenschappers recht en scherpt bovendien ons aller zicht op iets wat toch eindelijk eens echt geschiedenis zou moeten worden: het glazen plafond in de universiteit.

De Vrije Universiteit Amsterdam staat bekend als een diverse universiteit, en veel studenten hebben een ‘niet-westerse’ achtergrond. Maar naar de achtergronden van deze diversiteit en de ervaringen van de betrokkenen, is nog nauwelijks onderzoek gedaan vanuit historisch perspectief. Dit oral history-project richt zich op ervaringen van Nederlands-Marokkaanse en Nederland-Turkse eerste-generatie studenten aan de VU vanaf de jaren tachtig.

Het project gaat van start in september 2022. Eerste-generatie studenten worden geïnterviewd over de redenen waarom zij aan de VU gingen studeren, hun ervaringen met medestudenten, staf, het diversiteitsbeleid aan de VU, en veranderende attitudes ten aanzien van islam aan de universiteit en in Nederland. De interviews zullen plaatsvinden in januari 2023 in het kader van de cursus ‘Oral History and Biography’ voor geschiedenisstudenten. Studenten zullen hierbij onder begeleiding de interviews afnemen. Bovendien worden de interviews duurzaam opgeslagen voor hergebruik in samenwerking met DANS en het Universiteitsarchief/Stadsarchief Amsterdam.

Het project wordt geleid door Norah Karrouche, universitair docent aan de VU en onder meer gespecialiseerd in de (herinnerings)cultuur van Noord-Afrikaanse gemeenschappen in Europa; en Ab Flipse, universiteitshistoricus van de VU. Het wordt ondersteund door derdejaars geschiedenisstudent en student-assistent Oumayma Akachaou Achaffay.

Het project wordt mogelijk gemaakt door Clue+: Research Institute for Culture, Cognition, History and Heritage en vindt plaats in samenwerking met verschillende andere VU-centra, zoals het Decolonization LAB, het HDC Centre for Religious History, en het Stevin Centre for History of Science and Humanities.

Meer informatie over dit project? Interesse in een deelname aan het project? Neem contact op met student-assistent Oumayma.

Kunstwerken in museumcollecties worden beheerd en gevormd door institutioneel beleid en persoonlijke opvattingen. Oral History methodologie kan helpen om dit sociaal-cultureel perspectief te onderzoeken.

De instrumenten om dit in het conserveringsonderzoek te vergemakkelijken blijven echter nog achter. Het project ‘Artwork Biographies and Institutional Memory’ (Art_Bios_In_Me) is opgezet langs twee onderzoekslijnen die dit probleem aanpakken. De ene verkent obstakels en valkuilen bij het archiveren en ontsluiten van interviews om de museale workflow te verbeteren, terwijl de andere technologische vooruitgang stimuleert bij het transcriberen en ontsluiten van dit unieke bronmateriaal, waarbij het materiaal wordt klaargemaakt voor digitaal geesteswetenschappelijk onderzoek.

Het Kröller-Müller Museum (KMM) en de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE) zullen casestudiemateriaal leveren om de deponeringsinfrastructuur te beoordelen met Data Archiving and Networked Services (DANS), en een haalbaarheidsstudie uitvoeren om Automatic Speech Recognition (ASR) aan te passen op het gebied van conservering met de Foundation for Open Speech Technology (FOST). Alleen met tijdgestempelde transcripten worden interviews doorzoekbaar – wat mogelijkheden biedt voor text-mining, kruisverwijzingen en andere toepassingen van kunstmatige intelligentie (AI). De beoogde methodologische en technologische vooruitgang in het gebruik van Oral History methodologie in conserveringsonderzoek zal van groot voordeel zijn voor technische kunstgeschiedenis, objectdiagnose, conserveringsbesluitvorming en analyse van cultureel erfgoed in het algemeen.