Één op vijf Gentenaars heeft een buitenlandse origine. 20ste eeuwse migratiestromen uit opeenvolgend Frankrijk, Italië, Turkije, Algerije, Ghana en Bulgarije hebben de stad gevormd tot haar huidige gezicht. Ook het uitzicht van de stad veranderde onder invloed van de naoorlogse migratie. De Sleepstraat, op een boogscheut van het Industriemuseum, is daar met haar Turkse en andere wereldrestaurants het meest bekende voorbeeld van. Aan de hand van mondelinge geschiedenis en (audio)visuele bronnen uit privé-collecties, het stads- en VRT-archief, onderzoeken we in en met de buurt hoe de wijk Sluizeke-Ham sinds de jaren 1950 transformeerde tot haar huidige gezicht. Welke rol speelden restaurants en winkels als ontmoetingsplaats voor oude en nieuwe Gentenaars?

In oktober 2020 krijgt de buurt Sluizeke-Ham een tentoonstelling in het STAM. We experimenteren samen met publiekshistorica Tina De Gendt hoe we deze participatieve buurtgeschiedenis kunnen presenteren. Kunnen we restaurants en hun sociale geschiedenis reconstrueren in 3D? Hoe verplaats je de (ge)zichten van een buurt? Hoe zetten we een buurt met haar oude en nieuwe bewoners, letterlijk en figuurlijk op een museale kaart?

In de scriptie “Het glazen plafond doorbroken?” onderzoekt Lore Goovaerts welke vrouwen aan de UGent er in het recente verleden toch in slaagden om dit glazen plafond te doorbreken en op welke manier ze dit deden. Mijn focus ligt op de vrouwelijke emeriti van de UGent en niet op de nog actieve vrouwelijke professoren. De emeritae van de UGent zijn een duidelijk afgebakende groep en zijn getuigen van een recent verleden, namelijk de situatie aan de UGent tijdens de tweede helft van de 20e eeuw. Wat zijn de ervaringen van vrouwelijke emeriti in verband met de genderproblematiek? Wat is hun levensverhaal en hun profiel? Hoe zijn ze erin geslaagd om professor te worden? Ondervonden ze tegenkanting in hun carrière omdat ze vrouw waren? Hoe was de balans werk/privé tijdens hun carrière? Hadden zij een netwerk met andere vrouwelijke professoren? Aan de hand van interviews met verschillende vrouwelijke emeriti probeert Lore Goovaerts deze vragen te beantwoorden.

In Goovaerts scriptie staan de levensverhalen centraal van vrouwen die er in de tweede helft van de twintigste eeuw in slaagden om door te dringen tot de hoogste wetenschappelijke rangen aan de universiteit van Gent. Dat maakt haar scriptie zowel maatschappelijk als wetenschappelijk zeer relevant. Maatschappelijk relevant, want tot op de dag van vandaag is een dergelijk succes voor veel te weinig vrouwen weggelegd en moet er nog steeds druk worden uitgeoefend op de Nederlandse en Belgische universiteitsbestuurders om vrouwen dezelfde carrièrekansen te bieden als mannen. Wetenschappelijk relevant, want naast het statistisch materiaal waarmee beleidsnota’s vaak worden ondersteund weten we eigenlijk maar heel weinig over hoe vrouwen zelf het wel en wee van hun loopbaan hebben beleefd. Lore Goovaerts heeft een methodologisch en inhoudelijk uitmuntend werkstuk geleverd. Het doet de historische levenservaring van succesvolle vrouwelijk wetenschappers recht en scherpt bovendien ons aller zicht op iets wat toch eindelijk eens echt geschiedenis zou moeten worden: het glazen plafond in de universiteit.

Oral history interviews uit een gedeeltelijk gecoördineerd onderzoek van twee groepen aan respectievelijk de Rijkuniversiteit Gent en de Rjksuniversiteit Leiden over de subjectieve beleving van het onderwijs door leerkrachten en leerlingen, volgens de biografische methode.

164 gesprekken met oud-leerkrachten

90 gesprekken met 40 leerkrachten (Leiden)

73 gesprekken met 33 leerkrachten (Gent)

146 gesprekken met oud-leerlingen

54 gesprekken met 37 leerlingen (Leiden)

92 gesprekken met 46 textielarbeiders (Gent)

De levensverhalen van enkele Ghanezen of Belgen met Ghanese roots in Gent en Oost-Vlaanderen.

30 jaar Ghanezen in Gent en Oost-Vlaanderen
Sinds 1982 groeit in Gent en Oost-Vlaanderen een Ghanese gemeenschap. Ondertussen is er een zichtbare groep Ghanezen in Gent. Met een erfgoedproject willen we het geheugen van de Ghanese gemeenschap en de ontvangende Oost-Vlaamse en Gentse samenleving opfrissen door de geschiedenis van de gemeenschap en haar link met de regio te onderzoeken.