Oral history en geschiedenisonderwijs

Mondelinge getuigenissen zijn steeds populairder geworden in het erfgoedveld en in de populaire cultuur. Het relatieve gebrek aan betrokkenheid bij oral history in het geschiedenisonderwijs in Nederland is daarom verrassend. Anders dan in de ons omringende landen, en ook in de Angelsaksische wereld, wordt er in de curricula van de lerarenopleiding geschiedenis nauwelijks aandacht besteed aan orale geschiedenis.

Bestaande initiatieven zijn volledig afhankelijk van de inspanningen van individuele docenten, en staan vaak los van andere interviewprojecten, erfgoedinstellingen, en het schoolcurriculum. Een stevige basis en een duurzame structuur zijn nodig om de belangrijke initiatieven op het gebied van oral history in het onderwijs te versterken en uit te breiden. Deze kwesties worden nog dringender tegen de achtergrond van de digitale revolutie en de gevolgen daarvan voor oral history.

Welke mogelijkheden zijn er voor oral history in het klaslokaal, en (hoe) kan digitalisering de praktijk van oral history in onderwijs en onderzoek versterken? De bijdragen in dit hoofdstuk zijn gebaseerd op focusgroepinterviews met docenten geschiedenis, vragenlijsten onder docenten en studenten, en/of literatuurstudie. Ze presenteren verschillende mogelijkheden voor het implementeren van oral history in het geschiedenisonderwijs, evenals suggesties voor verder onderzoek.

Inleiding

Susan Hogervorst

https://doi.org/10.5117/TVGESCH2018.4.004.HOGE

Het persoonlijke verhaal maakt geschiedenis behapbaar

Tim Huijgen

HTTPS://DOI.ORG/10.5117/TVGESCH2018.4.005.HUIJ

‘Dit vergeet ik nooit meer’
Marloes Hülsken
HTTPS://DOI.ORG/10.5117/TVGESCH2018.4.006.HULS

‘Echte oorlogsgeschiedenis’
Susan Hogervorst
HTTPS://DOI.ORG/10.5117/TVGESCH2018.4.007.HOGE

Leren digitaliseren
Norah Karrouche
HTTPS://DOI.ORG/10.5117/TVGESCH2018.4.008.KARR