Het water en de herinnering

Herinneringen

De herinneringen aan de watersnoodramp van februari 1953 zijn als het ware opgegaan in verglijdende beelden van vluchtende mensen, voedseldroppings en water. In Het water en de herinnering wordt alsnog een poging gedaan op basis van de herinneringen en subjectieve ervaringen de ramp, die een grote betekenis heeft voor de Nederlandse identiteitsvorming in de afgelopen decennia, een plaats te geven in de nationale geschiedschrijving.

Oral history onderzoek

Door de gevolgde methode van oral history is dit boek tegelijkertijd een herbezinning over de betekenis van de herinneringen voor de omgang met het verleden. Aan het woord zijn nu eens niet de helden en de redders, maar de getuigenis van de getroffenen zelf staat centraal. In haar aanpak beoogt de historica Selma Leydesdorff het herinneren op zich tot inzet van historisch onderzoek te maken, en in die zin sluit zij aan bij de vernieuwing van de moderne geschiedwetenschap.

Authenticiteit

Toch is het water en de herinnering niet louter en academisch boek geworden. In verhalen van de slachtoffers  overheerst vooral de aangrijpende authenticiteit. Alle vertekeningen door het tijdsverloop ten spijt krijgt men opnieuw een indrukwekkend beeld van wat toen is gebeurd, en het wordt duidelijk waarom er nog steeds, ondanks de bescherming door de Deltawerken, over het water wordt gedacht en gesproken: het is een deel geworden van de cultuur van de getroffen eilanden.